BEHIEN BIDETIK

BEHIEN BIDETIK

Behiak kolunka

pisutsuan,

dabandaka,

irmo doaz

marmarrean,

sendo etxerantz

ilunabarrean,

basoa itzal bihurtuta,

azken argi erionean.

Minik bako etorkizuna

dabilt gogoan,

negar zotinek

tantaka isuritako

oihartzunaren

garrasia isiltzeko,

iltzatutako

ahalegin

itoaren

taupadaz

librau,

haizeak

beldurra

harrotzen ez dauan

goizalde zurian

esnatu nagian.

Makalaldia

atzean

izerditutako

izara bustietan

sukarragaz

lagata,

argia

ene gogoan

itzaletik

loratu berri da.

Behi galantak

indartsu,

balanzaka,

gorputz mardula

berezko inertzian,

etxeko bidean doaz

zuzen,

etsipenen gainetik,

denbora goseari,

estaltzeari,
egarriari,

heriotzari

lotuz,

bidean

aurrerantz

marmarrean, 

irmo.

Etorri,

zatoz,

jakizu

karenka

zaitudala,

gogoz hotz,

sentikor,

uzta ona izateko

ahaleginetan

eteteko beldurrik 
barik .

Zatoz,

ez naiz

loa galtzearen

beldur,

hutsunik bako

eguerdien bila,

atsedenean

sosegua

indartzeko

beharra dot.

Iturriko ur metalak

zelai izoztuan

bide egin dagian,

errukiz lokaztutako

logela jasoko dot,

belauniko jaboiz

garbitu eta

lorez janzteko.

Norbere 

eskonbroetatik,

beldurretatik

zutitu, bizi,

amildegi ertzean

erorketaren

zorabioan

ikarari eutsiz,

etsipenean hotz,

burua altxauko dot

ekinean 
ekinez

gogotsu segiduteko.

Gogoetan

etxerantz,

baso ilunetik
ihesik, 

zeruan argia

otoitz kriseilu

bihurtuta,

berez noa,

neke eta ausardien

gainetik lasai,
behien bidetik

ilunabarreko 
deskantsuan,

azken argi erixonean.