KARENKA

KARENKA

Heriotzari behatu neutsan

eta neure isladak

ez eban distirarik

bere begi ninietan,

konturatu nintzan

neure momentua be

ailegatuko zala,

eta orduan  akaso

oraintxe lez,

zeozein egongo dala

neure begietara

behatzen,

keinuan, arnasean

nire dardararik somau barik,

eta  orduan akaso

zutik dala,

behangainaren kontra
jausten sentituko dau

bere gorputza,

beherantz,

kolpe sikuan

txikitua sentiduteko,

kristala milaka zatitan lez,

eta  hasperen galduaren

tinkotasunaz

kexatu barik,

mina eutsiz

zutik segiduko dau

barrua hartuta.

Doluaren ito beharra

eguzkitan mintzen dauan

argia lez,

iltzatuko jako ezinegona

azalean, arnasean,

gorputz dardarean

ezintasunaren minik

sakonenean,

eta ulertuko dau

nik neuk ulertu neban lez

heriotzak betiko

eroango dauala,

eroango gaituela,

astigarretik  haizeak

astindu xuabean

ostoak askatzen dauzan lez.